σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων. Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια

 • 

' επειδή δεν το βρίσκει, να το κυνηγά με πόνο και να τρέχει ξοπίσω του, κλαί­γοντας απαρηγόρητα". "Βάστα γερά τη μακάρια χαρμολύπη και την αγια­σμένη κατάνυξη

 • 

ζωή που θα έχουμε όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και δεν θα τελειώνει ποτέ. Θα είναι μια ζωή, η οποία θα έχει χαρά, δεν θα έχει θλίψη, δεν θα έχει πόνο, χωρίς θάνατο

 • 

ένα πράγμα που μ' έκανε να δακρύζω από χαρά κι από ευγνωμοσύνη. Ναι. Πολλή αγάπη κλείνει στο στήθος του ο λαός μας. Σας βεβαιώνω πως δε λογαριάζω

 • 

το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει. Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί

 • 

, κοκκίνισε, καί η έκφραση τού προσώπου της έγινε κατηφής, αγωνιώδης, σάν στούς ανθρώπους, πού συγκρατούν μεγάλο πόνο. Οι εργάτες επέστρεφαν από τόν ποταμό

 • 

σκέφθηκα: "Αρκετά είπαν με τον Αρχιερέα, εκκλησιαστικά και διάφορα, να τους δώσουμε και λίγη χαρά;". Και του λέω: "Γέροντα, ο κ. Διονύσιος έχει όμορφη φωνή

 • 

Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό

 • 

της απογνώσεως, που οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στην αυτοχειρία. Η κατάσταση του Απελπισμένου είναι γεμάτη έρωτα θείο και χαρά και ελπίδα και δάκρυα αγάπης

 • 

στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό

 •