, τά έργα τού διαβόλου" (Α/ Ιωάν. γ/, 8), ελευθερώνοντας τόν κόσμο από τήν κυριαρχία του. 3. Παρ? όλ? αυτά ο Χριστός φεύγει εις Αίγυπτον. Φεύγει προσωρινά

 • 

του είναι τό νά σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Έτσι καί τού πονηρού καί ανθρωποκτόνου διαβόλου τό θέλημα είναι νά φέρει τόν άνθρωπο στήν απόγνωση καί νά τόν οδηγήσει

 • 

, ίνα μή τυφλωθείς εις κρίμα εμπέση τού διαβόλου} (Α΄ Τιμ. 3, 6). Άλλωστε, είναι γνωστό ότι καί ο ίδιος ο απόστολος τών εθνών απέφευγε τήν εσπευσμένη χειροτονία

 • 

καί πονεμένη, γιά μάταιη κι' ανώφελη λογαριάζεται. Ο Ιούδας ήτανε ανάμεσα στούς μαθητές τού Χριστού, κι' ο ληστής ανάμεσα στούς φονιάδες. Καί, ώ τού θαύματος

 • 

είναι εκείνων, οίτινες ούτε από τον εαυτόν των εννοούν το αγαθόν, ούτε και από άλλον εάν το ακούσωσι το κάμνουν, ως πολλοί την σήμερον· και πρώτος ο Ιούδας, όστις

 • 

, μάλιστα δε ο προδότης Ιούδας, όστις εζήτει πρόφασιν κατά του Ιησού να τον παραδώση. Υιόν δε του ανθρώπου ο Χριστός τον εαυτόν του ονομάζει, διότι έλαβε

 • 

από την ίδια ασθένεια· διότι αυτό θα έβλεπε κανείς να συμβαίνει όχι μόνο μεταξύ των Ιουδαίων, αλλά και μεταξύ αυτών που πίστεψαν στον Χριστό. Διότι και ο Ιούδας ήταν υιός

 • 

και έκαναν πολλά θαύματα, όπως ο Ιούδας ο προδότης· ενώ άλλοι πιστοί οι οποίοι έζησαν καθαρό βίο, δεν χρειάστηκαν τίποτε άλλο για να σωθούν. Το ότι μεν λοιπόν τα χαρίσματα

 • 

΄Θεσ. Β΄ 3 - 4). Ο προδότης-είτε είναι Ιούδας, είτε Αντίχριστος- ήταν παιδιά τού Θεού, πού έγιναν μέ τή θέλησή τους, τέκνα καί όργανα τού Διαβόλου

 • 

και τους θείους Πατέρας, οι οποίοι ηγωνίσθησαν και εκοπίασαν δια να μας ελευθερώσουν από την αιχμαλωσίαν του πονηρού διαβόλου. Ποία δε ώρισαν να είναι η τιμή

 •