Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πόσες φορές χρειάστηκε να συναυλιαστεί ο πατέρας μου στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Βόλου μέχρι να καταφέρει να βρει τον τρόπο να εντοπίζει τις καλύτερες, τις πιο σωστές -ανάλογα με την εκάστοτε συναυλία πάντα- θέσεις, στις οποίες και θα έπρεπε πάση θυσία να καθίσει πριν την έναρξη της συναυλίας και μέχρι το -πέρα για πέρα- πέρας της. Υποθέτω όσες φορές χρειάστηκε μέχρι να τελειοποιήσει έναν εγκεφαλικό αλγόριθμο ο οποίος αφού στρίμωχνε στο μυαλό του όλα τα απαραίτητα δεδομένα (βλ. μέσο όρο ηλικίας των μελών του συγκροτήματος που εμφανίζεται, πολιτικές πεποιθήσεις του αρχηγού-τραγουδιστή, μέσο όρο ηλικίας του κοινού, αριθμό αναλογικών οργάνων, πιθανότητες φαλλοκρατικής επίδειξης τους από τους χειριστές τους επί σκηνής ή αλλιώς δυνητική προέκταση των οργάνων των μουσικών από τα μουσικά τους όργανα), του επέτρεπε να τα επεξεργάζεται, για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που δε σήκωνε την παραμικρή αμφισβήτιση. Δε...