Παρότι είναι ίσως ακόμη το πιο κυνικό σενάριο του Alex Garland, που εν τέλει θα περνούσε και αυτός στη σκηνοθεσία με τα Ex Machina, Annihilation και Civil War μεταξύ άλλων, η κύρια ερωτική ιστορία εκείνης της ταινίας - που είναι όσο μη συναισθηματική μπορεί ποτέ να είναι μία ερωτική ιστορία - παραμένει ισχυρή επειδή εξελίσσεται μέσα από τις συνθήκες. Υπογράμμιζε ότι η επιβίωση είναι κάτι περισσότερο από την ίδια την επιβίωση. Πρέπει να θέλεις να επιβιώσεις για να μπορείς να συνεχίσεις να επιβιώνεις εμπειρίες όπως η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, το φαγητό και το ποτό, τον ήλιο στο πρόσωπό σου. Πρέπει να μπορείς να υποχρεώσεις τον εαυτό σου να φαντάζεται το μέλλον, ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν θα υπάρξει. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι και στο 28 Years Later, αν και η ελπίδα εδώ είναι πολύ περισσότερο διάχυτη από ότι ήταν ποτέ σε αυτό το franchise. Αυτή η ταινία βέβαια δεν θα γίνει τομή για το υπο-είδος των ζόμπι αφηγήσεων όπως η πρώτη. Εκείνο...