Ο Νίκος Μποζιονέλος γράφει για την ιδανικό ματς της Εθνικής, που όμως κράτησε για 60 και όχι 90 λεπτά Τους Έλληνες οπαδούς και φιλάθλους τους χαρακτηρίζουν δύο πράγματα. Αφενός είναι οπαδοί της νίκης, όχι της ομάδας (ειδικά με τις εθνικές ομάδες). Αφετέρου, έχουν κοντή μνήμη. Και κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η... τατάνα η ζωή. Ακριβώς 365 ημέρες νωρίτερα, διάβαζες (διότι, καλώς ή κακώς, σκρολάρεις στα social media και παίρνεις κλίμα) ακριβώς, μα ακριβώς, τα αντίθετα. Ήταν η βραδιά του έπους (σ.σ. παραλίγο να το γράψω με κεφαλαία, σαν τον Βέργη) του Γουέμπλεϊ. Ήταν η βραδιά του Αγγλία - Ελλάδα 1-2, λίγες ώρες μετά τον τραγικό χαμό του Μπάλντοκ, ήταν η βραδιά που η Εθνική έγραψε, κυριολεκτικά, ιστορία. Θυμάστε; Φυσικά και θυμάστε. Όπως και άπαντες είχαμε, είχαν, αποθεώσει το προπονητικό ρεσιτάλ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έκανε, για να πω ωμά, γιογιό, τους Εγγλέζους ( sic ). Αδικεί η, από χθες βράδυ μετά το, κυριολεκτικό, σκωτσέζικο ντουζ...