Share Tweet Share Share Email Comments Κανονικά, έπρεπε να ακολουθήσει ένα κείμενο γεμάτο τελείες. Έστω, ένα κενό. Μεγάλο. Μια λευκή κόλλα χαρτί. Αυτή, την ευθιξία που είχαμε να την αφήνουμε στην έδρα του καθηγητή και να βγαίνουμε έξω, όταν πηγαίναμε πλήρως αδιάβαστοι σε εξετάσεις του σχολείου. Αυτό είναι τίμιο. Το χειρότερο είναι να κάθεσαι στην τάξη και να ενοχλείς όσους θέλουν να προσπαθήσουν... Οραματιστής Δυστυχώς, είμαι οπαδός και ως τέτοιος, όσο και να το θέλω περνώντας τα χρόνια, δεν χάνω την ελπίδα μου. Πρόσεξε. Δεν μιλάω να απελπιστώ. Αυτό είναι άλλο πράγμα, όσο κι αν ο Άρης κάνει φιλότιμες προσπάθειες για κάτι τέτοιο. Μιλάω για τον Καζαντζάκη και τους τρεις πειρασμούς. Για την "Ασκητική". Γράμματα ψιλά, για όποιον επέλεξε να βλέπει την επιφάνεια. "Νίκησε τον στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό", έγραφε ο Κρητικός εννοώντας την ελπίδα. Πάλεψε, χωρίς να την έχεις στον νου. Εκεί, ακριβώς, την πατάω κάθε φορά που πλησιάζει αγώνας...