Ο Κώστας Κετσετζόγλου γράφει για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και τη Νάπολι που είναι η δική του... Ιερουσαλήμ και την επιμονή του Χαβιέρ Ριμπάλτα. Αν καθιερωθεί κάποτε παγκόσμια ημέρα ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας θα μπορούσε άνετα να είναι η χθεσινή. Για μένα, που θα έλεγε κι ο Λουτσέσκου, είναι σίγουρα η 22 Ιουνίου. Η μέρα που ο Μαραντόνα έβαλε το γκολ με το χέρι του "θεού" και μέχρι να το πάρει χαμπάρι ο υπόλοιπος πλανήτης και να αρχίζει να κράζει, γιατί οι Αργεντίνοι εντός και εκτός Αργεντινής πανηγύριζαν δίπλα, έβαλε και το γκολ του αιώνα. Από την... ασίστ του Ενρίκε για να μην ξεχνάμε. Μια απίστευτη μέρα που μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό σήμερα γιατί πριν λίγες μέρες κατάφερα να επισκεφθώ πρώτη φορά στη ζωή μου τη Νάπολι. Κι αυτό που έζησα χωρίς να υπάρχει αγώνας ή κάποιο ποδοσφαιρικό event είναι κάτι που δεν το έχω δει σε άλλες πόλεις κι έχω πάει σε αρκετές. Στην Ιερουσαλήμ είναι ο Ναός της Αναστάσεως ή το Τείχος ή το Τζαμί...