Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ευλογία για την Εθνική Ελλάδος, αν όλοι μας ξεκαθαρίσουμε υπό ποιό πρίσμα θα τον κρίνουμε. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος. Είναι άδικο να περιμένουμε από τον Σερβοέλληνα τεχνικό να κουβαλήσει ταυτόχρονα τόσο το βάρος της απουσίας από μεγάλες διοργανώσεις, όσο και την έλλειψη ταυτότητας στο ποδόσφαιρο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Πρώτα πρέπει να αντιληφθούμε τι παρέλαβε, τι δημιούργησε σε σύντομο χρονικό διάστημα και τι απομένει να φτιαχτεί, ώστε να καθορίσουμε πόσος χρόνος είναι εύλογος πριν η επιθυμία γίνει απαίτηση. Ο Γιοβάνοβιτς λοιπόν παρέλαβε ένα γκρουπ χωρίς ιδιαίτερη ποδοσφαιρική στόχευση, φτασμένο μάλλον στο ταβάνι του και με παίκτες που δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν κυριαρχικό, επιθετικό ποδόσφαιρο, τουλάχιστον όχι χωρίς "μετάγγιση" ταλέντου. Παρέλαβε επίσης την ευλογία του πιο συσσωρευμένου ταλέντου που μπορούσε να βρεθεί μεσοεπιθετικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά έπαιξε και ο ίδιος τον...