Αυτό το φτερούγισμα της καρδιάς την ώρα που πλησιάζεις την θύρα. Κι όσο ανεβαίνεις τα σκαλιά και το τύμπανο ακούγεται πιο δυνατά μαζί με τις φωνές και τα χέρια που χτυπάνε νιώθεις σαν να περνάς την πύλη του παραδείσου. Και είσαι εκεί.... Γράφει ο Κώστας Κετσετζόγλου. Αν είσαι τυχερός κι ανάψει κανένα καπνογόνο η εμπειρία γίνεται πλήρης με την πιο όμορφη γηπεδική μυρωδιά του κόσμου. Και μετά έρχεται η Θεά και τα λεπτά περνάνε κι αρχίζει ο αγώνας. Χθες ο αγώνας δεν άρχισε. Όλα τα άλλα τα ένιωσα. Ούτε τελείωσε όμως. Ποτέ δεν θα τελειώσει, ποτέ δεν θα σβήσει, ποτέ δεν θα χαθεί στην λήθη. Ήταν ένας άλλος αγώνας που τα είχε όλα. Σαν ταινία της ζωής μας. Σαν πάρτυ απόφοιτησης της ORIGINAL σχολής που είναι δύσκολη πολύ και οι καλοί της μαθητές δεν ξεκουράζονται ποτέ και δεν παίρνουν απολυτήριο ούτε μετά θάνατο. Είναι εκεί μαζί μας. Εκεί που χτυπάει το τύμπανο, εκεί που ο πιτσιρικάς ανάβει το καπνογόνο, εκεί που αγκαλιάζεις όποιον βρεις δίπλα...