Φίλος από τα παλιά, ορθόδοξος ΠΑΟΚτσής, όταν ανοίγουμε συζητήσεις για την ομάδα μας, πάντοτε κλείνει την κουβέντα μας με ένα τρόπο θυμοσοφικό, καταλήγοντας σε μια άποψη "κλισέ", η οποία αφορούσε διαχρονικά τα όσα περίεργα συμβαίνουν, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό σε διοικητικό - και όχι μόνον - επίπεδο. Ούτε λίγο ούτε πολύ μου έλεγε να μην σκοτίζομαι και να μην βασανίζομαι, ψάχνοντας να βρω ενόχους και ευθύνες για κάποια πράγματα ανορθόδοξα και ακατανόητα μέσα σε έναν "οργανισμό", ο οποίος έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποενοχοποιούνται αυτόματα οι πάντες... και για τα παντός είδους αδικήματα (πταίσματα, πλημμελήματα, ακόμη και ποδοσφαιρικά κακουργήματα). Ο τίτλος του σημερινού σχολίου είναι η συγκεκριμένη άποψη του φίλου, παλιού ορθόδοξου ΠΑΟΚτσή, ο οποίος όμως πάντοτε άφηνε ανοιχτό το θέμα του χαρακτηρισμού των τραγικών λαθών, μερικά εκ των οποίων ο ίδιος τα θεωρούσε "εγκλήματα" και κόντρα στον αξιακό κώδικα της...