Πέμπτη πρωϊ πιάνουμε τον Μάη, μεσημεράκι τρώμε και πίνουμε, δεν κουνάμε όλη μέρα τα χεράκια και τα ποδαράκια μας για τίποτε, αφού δήθεν η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να δουλεύουμε την Εργατική Πρωτομαγιά και το βράδυ, με πολλές δυνάμεις και πολύ καλή διάθεση, αράζουμε για να δούμε πρώτο ημιτελικό Γιουρόπα Λιγκ Αθλέτικ Μπιλμπάο-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παρασκευή πρωϊ με πολύ χαλασμένη διάθεση από όσα είδα στο ματς, κάνω δυο-τρεις δουλειές και αμέσως μετά στρώνομαι μπροστά στον υπολογιστή για να ανακαλύψω ποιος ακριβώς είναι αυτός ο βλαξ, ο ξανθός, ο τζάμπα μάγκας, που κατάφερε να καταστρέψει έναν πολύ κρίσιμο αγώνα. Μέχρι να βρω τα ίχνη του, επιβεβαίωσα (για πολλοστή φορά) το κατάντημα της λεγόμενης αθλητικογραφίας, που δολοφονείται εν ψυχρώ, κάθε δευτερόλεπτο, από αγράμματους, ανόητους, αλλά και όσους τους επιλέγουν για... δημοσιογράφους, επειδή, λόγω ανικανότητας, είναι από πάμφθηνοι έως και πρόθυμοι να ασχολούνται... επ' αόριστον...