Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο. Υπάρχουν ήττες που πονούν και ταυτόχρονα δοκιμάζουν. Η χθεσινή στη Λεωφόρο πονάει διπλά: γιατί είναι ντέρμπι, γιατί η ΑΕΚ έπαιξε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε την ορμή και την καθαρότητα των τεσσάρων προηγούμενων εμφανίσεών του. Πονάει γιατί η Λεωφόρος περίμενε ανάταση, αλλά πήρε μια βραδιά αμήχανης αυτοκριτικής. Κι όμως, όσο άραχλα κι αν έμοιαζαν όλα στο 0-2, με χαμένο πέναλτι και μια αποβολή στην πλάτη πάνω που άλλαξε ο σχηματισμός, η ομάδα βρήκε τον τρόπο να σηκωθεί. Έκανε το 2-2 παλικαρίσια, πήγε να φτιάξει τη μεγαλύτερη ανατροπή της χρονιάς και για ένα λεπτό πίστεψες ότι το 3-2 ήταν γραφτό. Μέχρι που ήρθε σαν παγωμένος κουβάς νερό το πιο αχρείαστο πέναλτι του πρωταθλήματος. Τα τερτίπια της μοίρας. Μέσα σε αυτό το κλίμα ξενερώματος, η φράση του Ράφα Μπενίτεθ έπεσε σαν αντίβαρο λογικής στο θυμικό: "We win...