Τα τρυπάνια βαράνε πάλι. Είπαν πως θα δούλευαν για μια, άντε δύο μέρες, έχει περάσει μια βδομάδα κι ακόμα. Επτάμιση το πρωί, χωρίς καμία προειδοποίηση, τρυπάνε από μέσα προς τα έξω. Πρώτα το όνειρο, δεύτερο το κρανίο. Στον τρίτο κάνετε ανακαίνιση ή στο κεφάλι μου; Για λίγα λεπτά μένεις παράλυτος με τα μάτια ορθάνοιχτα στο σκοτάδι να τους ακούς που καταστρέφουν τον κόσμο. Μετά σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο. Πλένεις τα δόντια σου κοιτώντας τον εαυτό σου στα μάτια και το είδωλό σου τρίζει, γιατί ο καθρέφτης τρίζει. Και δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα. Μόνο τον θόρυβο. Είναι σαν να σου διέγραψε κάθε δευτερόλεπτο ύπνου, κάθε προοπτική να φτιάξει κάπως η μέρα και να λειτουργήσεις. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βλέπεις στα ανέκφραστα μάτια σου τις άκρες δύο τρυπανιών που αστράφτουν. Αλλά δεν έχεις νεύρα. Δεν τρόμαξες καν. Το έχεις συνηθίσει. Ο θόρυβος σφυροκοπάει τόσο αλύπητα και μεθοδικά κι επίμονα που στην πραγματικότητα δεν...