(Με Χιώτικη ντοπιολαλιά.) - Ε καπετάν Γιώργη, καλάστενε; Έομενε χρόνια και ζαμάνια α σας δούμενε. Ίντα κάμνει η κυρά Αργυρώ και τα παιδιά σας; - Βρε καλώστονε τον φίλο μου τον μαστρο Μαθιό. Καλά μεστενε όλοι δόξα τω Θεώ. Έλα α κάτσομενε εδωνά κάτω απέ την παχειά δροσιά της τσικουδιάς, α πούμενε και τίποτις αφ' τα παλιά. Να έδωνα κάθομαι αφ' τα χαράματα και μάλιστα κρύβγομαι και κομμάτι γιατί φυλάω τα οξόβεργα. Ξέρεις ε, οι βρωμόγατες άμα δουνε πουλί και πιαστεί, σαρτάρουνε σαν τον τίγρη και τ' αρπούνε. Ύστερις άμα δεν τις φυλάγω, ίντα α βάλομενε στην πυροστιά α φάμενε; - Καλά κάμνεις καπετά Γιώργη, ε μ' εδευτά που μου λες α κάτσω, α σου πω μιαν παλιά ιστορία με τα ξόβεργα και το πάθημά μου. Η μάνα μου, Θεός σχωρέστηνε, είχενε μεγάλο κοτέτσι κι ήπιανενε μπόλικα αυγά κάθε μέρα. Είχενε και μένα κοπελούδι ως δέκα -δώδεκα χρονώ, α κουβαλώ τ΄αυγά στις γειτονιές και α τα πουλώ για μια δεκάρα το ένα. Μια μέρα λοιπό, εβαστούσα το πανέρι με...