Δηλαδή αυτά συμβαίνουν στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τις οποίες από το 1830 προσπαθούμε να συγκλίνουμε; Η ανάγκη μας για σταθερότητα και κανονικότητα - στην εργασία μας, στα οικονομικά μας, στη ζωή μας γενικότερα - μας έχει κάνει να θεωρούμε κανονικότητα τη σημερινή κατάσταση και μάλιστα να πιστεύουμε ότι αυτή μας εξασφαλίζει ένα είδους σταθερότητας που δεν πρέπει να διαταραχθεί. Και αυτό ακριβώς, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, είναι ένα παράδοξο της ανθρώπινης προσαρμογής: όταν κάτι δυσλειτουργικό διαρκεί αρκετά το μυαλό μας το εσωτερικεύει ως φυσιολογικό μόνο και μόνο για να επιβιώσει ψυχικά. Ωστόσο, αν αυτή η αίσθηση είναι δικαιολογημένη, σε καμία περίπτωση δεν είναι αιτιολογημένη, καθώς: Είναι κανονικότητα να μην καλύπτονται τα κενά στη δημόσια εκπαίδευση; Είναι κανονικότητα να μην υπάρχουν πιστώσεις; Είναι κανονικότητα ο θεσμός του αναπληρωτή σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες; Είναι κανονικότητα η έλλειψη στέγασης; Είναι...