Απ' τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι, θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ' η λεφτεριά του ανθρώπου Ήταν ξημέρωμα Πρωτομαγιάς του 1944 όταν ο τοίχος της Καισαριανής μετατράπηκε σε βωμό θυσίας. Διακόσιοι κρατούμενοι, αγωνιστές από την Ακροναυπλία, οδηγήθηκαν στην εκτέλεση από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, ως αντίποινα για τη δράση της Αντίστασης. Οι ριπές των πολυβόλων αντήχησαν σε μια βουβή Αθήνα που δεν μπορούσε να φωνάξει, μόνο να δακρύσει. Εκείνη την ημέρα, η ζωή έδωσε τη θέση της στην αθανασία. Οι 200 της Καισαριανής δεν έπεσαν απλώς - υψώθηκαν σε σύμβολο αγώνα, τιμής και μνήμης. Το πέρασμά τους από τον μαρτυρικό λόφο χαράχτηκε βαθιά στην Ιστορία, όχι μόνο με αίμα, αλλά και με ποίηση. Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητής και μάρτυρας με την ψυχή, άκουσε τις ριπές σαν καλέσματα μνήμης. Μέσα από τον πόνο και τη συγκίνηση, γέννησε στίχους που δεν ξέχασαν. Έγραψε για τους 200, όχι για να τους θρηνήσει, αλλά για να τους κρατήσει ζωντανούς...