"Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" έγραφε το 1936 ο νεαρός τότε διπλωμάτης και βραβευμένος, τρεις δεκαετίες αργότερα, με Νομπέλ ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Σχεδόν έναν αιώνα μετά και αφού έχουν μεσολαβήσει πάμπολλες καταστροφές μα και ανασυγκροτήσεις αντίστοιχες, η χώρα μας μοιάζει με πολυσύνθετο παζλ, ή καλύτερα με ένα μωσαϊκό πολλαπλών διαφορετικών εικόνων, όπου συνυπάρχουν ζώνες προόδου, ευημερίας και εμφανούς παρακμής μαζί. Ταξιδεύοντας προς τη Βόρειο Ελλάδα αντιλαμβάνεται ο καθείς τις διαφορές, τις πολλές επιδράσεις της οικονομικής γεωγραφίας των νέων σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων, αλλά και την απόσταση που χωρίζει την άλλοτε ακμάζουσα και σήμερα πληττόμενη από πληθυσμιακή συρρίκνωση, εμφανή γήρανση, έλλειψη πόρων και εισοδημάτων ενδοχώρα. Η βιομηχανική παραγωγή κείται στα δεξιά και αριστερά των νέων μεγάλων εθνικών οδών, στις παρυφές κατά βάση των επεκτεινόμενων και αναπτυσσόμενων αστικών κέντρων, μικρότερων και μεγαλύτερων.