Στα μέσα του 15ου αιώνα, όταν η Ανατολή και η Δύση βρίσκονταν σε κρίσιμη καμπή, μια σπουδαία ελληνική μορφή αναδύθηκε στη Δύση: ο Βησσαρίων. Γεννημένος στην Τραπεζούντα, στον Πόντο, ο Βησσαρίων υπήρξε Αρχιεπίσκοπος Νίκαιας και ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ένωσης των Εκκλησιών στη Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας το 1439. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, παρέμεινε στη Δύση, αναγνωρίζοντας ότι το μέλλον της ελληνικής παιδείας και της ορθόδοξης κληρονομιάς θα μπορούσε να διασωθεί μόνο μέσα από τη συνεργασία με τη Δύση. Το 1449, ο Βησσαρίων έγινε καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Μπολόνιας, έγινε Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων και υπήρξε στενός σύμβουλος πολλών Παπών. Πάνω απ' όλα, όμως, διέσωσε την κλασική ελληνική κληρονομιά, προωθώντας τις ελληνικές σπουδές και προσφέροντας καταφύγιο σε πολλούς λόγιους Έλληνες που κατέφυγαν στη Δύση μετά την Άλωση. Η ανεκτίμητη βιβλιοθήκη του, γεμάτη...