Τα συνθήματα στα ελληνικά γήπεδα έχουν προσφέρει εκλεκτό υλικό για ευρύ σχολιασμό. Έχουν αποτελέσει ως και αντικείμενο πανεπιστημιακών μελετών, έχουν γίνει βιβλία. Αποτελούν μέρος της ποπ κουλτούρας, αντανακλώντας την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής και του πλαισίου στο οποίο σκαρώνονται. Από τον επιλεχθέντα ρυθμό ως τα λόγια των "ποιητών των γηπέδων". Μπορεί τα παιδιά στην κερκίδα να μην είναι η μόνη μας ελπίδα, όπως έλεγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο τραγούδι του "Τα καράβια μου καίω", αλλά όταν θέλουν, όταν αποφασίζουν να μείνουν μακριά από σεξιστικά - μάτσο στοιχεία, μας έχουν χαρίσει έπη. Μερικά από τα πιο πετυχημένα διαχρονικά συνθήματα που ακούστηκαν ποτέ στα μέρη μας, στηρίχτηκαν στο χιούμορ, στον σαρκασμό. Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την ευφυία της σύλληψης, το πόσο έξυπνα προβάλλεται το μήνυμα. Το πώς "τρόλαραν" οι φαν του Παναθηναϊκού κάποτε τον Ζοέλ Επαλέ είναι ένα από τα πιο ωραία παραδείγματα που θυμάται κανείς.