Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Μικροί Γαβριάδες στο χωριό, με γόνατα ματωμένα στις ανελέητες οδομαχίες, κεφάλια γεμάτα πληγές από τον πετροπόλεμο και μονίμως ανυπόδητοι, σεργιανίζαμε την ανυποταξία μας στα καλντερίμια με μια βρεγμένη φέτα ψωμί στο χέρι, πασπαλισμένη με μια υποψία ζάχαρης και με μάτια πάντοτε σε επιφυλακή να αντικρίσουν το θαύμα. Στις επίσημες ώρες μονάχα, αδημονώντας σοβαρεύαμε. Και μια απ' αυτές ήταν κάθε που ερχόταν στο σπίτι ο Γκίκας ο Ταχυδρόμος, που είχε χάσει το δεξί χέρι στο κυνήγι και δεν μπορούσε πια να πηγαίνει με τις κομπανίες των μαστόρων της πέτρας στα ξένα κι είχε έξι στόματα να θρέψει, ο φουκαράς. Η έλευσή του, όταν δρασκέλιζε το πλατύσκαλο εωθινός, ήταν γιορτή. Ένα φωτεινό παράθυρο στον έξω κόσμο, σαν αναπάντεχη υπενθύμιση που ζέσταινε την τραχιά καρδιά μας, ότι υπήρχαμε κι εμείς στην έγνοια κάποιων άλλων και δεν μας είχανε παρατήσει σε τούτη τη γωνιά της Γης κι απ' τον Θεό ξεχασμένους. "Γράμμα απ' το...