Την Τρίτη το βράδυ το "Εμιρεϊτς" έμοιαζε έτοιμο να εκραγεί... Ηταν μία από εκείνες τις σπάνιες ποδοσφαιρικές βραδιές, ακόμα και για ένα γήπεδο που δεν φημίζεται για την καυτή του ατμόσφαιρα, που το φως φαίνεται διαφορετικό, που το χορτάρι μοιάζει πιο πράσινο, και η ανάσα του πλήθους συγχρονίζεται με τα βήματα των έντεκα παικτών. Κάπου εκεί, στο κέντρο του κόσμου, στεκόταν ο Βίκτορ Γιόκερες, ο άνδρας με τη μάσκα. Δεν ήταν απλώς μια χειρονομία. Ηταν μια δήλωση. Ενα "κανείς δεν νοιαζόταν μέχρι να φορέσω τη μάσκα", όπως έλεγε ο Μπέιν στο Batman. Ενα μήνυμα προς όλους εκείνους που τον αποκάλεσαν "αόρατο" μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Και ξαφνικά, ο αόρατος έγινε ορατός. Δύο γκολ μέσα σε τρία λεπτά. Ενας προπονητής, ο Αρτέτα, να πανηγυρίζει με γροθιές στον αέρα. Ενα γήπεδο να ξεσπά, όχι απλώς για τα γκολ, αλλά για την λύτρωση...Τα προάστια της Στοκχόλμης και το φως του Λονδίνου Ο Βίκτορ δεν γεννήθηκε με το χάρισμα της λάμψης. Δεν ήταν το...