"Πώς ένιωθες όταν πετούσες µε την ευθύνη ενός έθνους να βαραίνει τα φτερά σου;". Αυτό θα ρωτούσα σήµερα τον Σµηναγό (Ι) Κωστή Ηλιάκη, αν όλα είχαν κυλήσει διαφορετικά στις 23 Μαίου του 2006. Την απάντηση όµως την έδωσε ο ίδιος, εκείνη την αποφράδα µέρα, όταν το Αιγαίο τον αγκάλιασε για πάντα, λίγο µετά το δολοφονικό χειρισµό του Τούρκου πιλότου στον ουρανό της Καρπάθου. Ο Ηλιάκης δεν επέστρεψε ποτέ στην 115 Πτέρυγα Μάχης, στη φωλιά της "Αλεπούς", της 340 Μοίρας. Το µήνυµα της εθελοθυσίας του όµως, παραµένει ζωντανό 19 χρόνια µετά. Είναι µια υπόµνηση. Ότι υπάρχουν ήρωες ανάµεσά µας, που δίχως δεύτερη σκέψη, θα κάνουν το καθήκον τους απέναντι σε µια πατρίδα όσο κι αν αυτή τους πληγώνει µε ψεύτικα διπλωµατικά χαµόγελα. Ο Ηλιάκης έπεσε υπερασπιζόµενος το αόρατο νήµα που χωρίζει το "ως εδώ" από το "πέρασαν". ∆εν έγινε ήρωας της οθόνης και του πληκτρολογίου. Έγινε ο ήρωας της αθόρυβης καθηµερινής επαγρύπνησης. Η σιγή ασυρµάτου από το...