Ο τελικός στην Κωνσταντινούπολη το 2005 είχε πολλές πρωτιές, ιδιαιτερότητες. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδεψα αυθημερόν για έναν τελικό, στους υπόλοιπους το ταξίδι ήταν τριήμερο. Και ακριβώς επειδή το ταξίδι μου ήταν έκτακτο, το έξτρα εισιτήριο που βρέθηκε ήταν μεμονωμένο: δεν θα καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου ή κάποιον άλλον γνωστό. Επιπλέον, ήταν (και είναι ακόμα) ο μοναδικός τελικός που έχει διεξαχθεί σε ασιατικό έδαφος, ο μόνος στον οποίο η οργάνωση ήταν χειρότερη κι από τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Το στάδιο ήταν στου διαόλου τη μάνα, δεν μπορούσες να πας με μετρό και το αποτέλεσμα ήταν μια ατελείωτη ουρά αυτοκινήτων κι ένα ταξίδι ωρών. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ δεν άντεξαν, κατέβηκαν από λεωφορεία και ταξί και το έκοβαν με το πόδι, τραγουδώντας, με τις μπύρες στα χέρια. Στο τέλος διαπιστώσαμε πως ο δρόμος τελείωνε δύο χιλιόμετρα μακριά απ'το γήπεδο και θα έπρεπε να διασχίσουμε χωράφια μέχρι να φτάσουμε σ'αυτό. Σουρεαλιστικές...