Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως παρατήρησα κάτι. Και μάλιστα έντονα. Παρατήρησα λιγότερο σοκ. Λιγότερα θέματα στα σάιτ. Λιγότερα άρθρα γνώμης που να στηλιτεύουν την οπαδική βία. Λιγότερα πρωτοσέλιδα. Λιγότερα αφιερώματα και αναλύσεις. Λιγότερα ρεπορτάζ. Λιγότερα ποστ στα social media. Λιγότερα σχόλια στα λιγοστά ποστ. Λιγότερα στόρις σχετικά με το θέμα. Λιγότερες αντιδράσεις και λιγότερα emoji για να πούμε... "λυπάμαι" ή έστω "έλεος". Λιγότερη οργή και λιγότερη θλίψη. Λιγότερο σφίξιμο στην καρδιά. Λιγότερος κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι. Λιγότερα δάκρυα. Όλο και λιγότερα. Και προσεχώς... καθόλου! Το γιατί, είναι εύκολο να απαντηθεί. Είναι προφανές ότι μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα, δεν αποτελεί πλέον είδηση. Δεν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Είναι απλώς ακόμα μία. Είναι απλώς μια καθημερινότητα. Κανένα σοκ, καμία έκπληξη. Ανοίγεις την είδηση, διαβάζεις τίτλο, άντε και πρόλογο, και λες... "κοίτα πάλι τους μαλάκες". Το κλείνεις και πας...