Στη ζώνη των μεταλλίων, στους 4 καλύτερους του Ευρωμπάσκετ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Ενώνοντας ικανότητα και πάθος. Ψυχή και πλάνο. Η Λιθουανία δεν μπόρεσε στιγμή πρακτικά να μας κοιτάξει στα μάτια, ηΕθνική μας ήταν ένα επίπεδο πάνω και το τελικό 76-87 ήταν ο ορισμός της μπασκετικής δικαιοσύνης. Και ναι είναι η ομάδα του Γιάννη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Βασίλης Τολιόπουλος, σε μια εκπληκτική βραδιά, έφτασε εκεί που ήταν εξ αρχής προορισμένος - κι ας του πήρε παραπάνω χρόνο από όσο θα έπρεπε. Η σωστή νοοτροπία, το πιο ηχηρό "είμαι εδώ" όταν η μπάλα καίει, όταν κρίνονται τα πάντα σε do or die περιβάλλον. Από τα πρώτα του δείγματα στα παρκέ ήταν εμφανές πως ήταν ένας παίκτης που είχε καταφέρει κάτι το εξόχως σπάνιο: Να γίνει επαγγελματίας χωρίς να χάσει την παιδικότητά του, εκείνο το "σας έχω όλους και δεν χαμπαριάζω τίποτα" που τον χαρακτήριζε ως έφηβο. Ένα "παίζω με το ένστικτο" που όλο και πιο σπάνιο γίνεται σε μια εποχή που...