Εάν βρέθηκες εκεί σε εποχή μεγάλης εξόδου από τα αστικά κέντρα, θα το θυμάσαι ακόμα, σαν πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Μια απίστευτη ταλαιπωρία. Ουρές χιλιόμετρων από αμάξια, να περιμένουν (όχι και τόσο) καρτερικά να μπουν στα φέρι μποτ για να περάσουν απέναντι. Ρίο - Αντίρριο. Ή τούμπαλιν. Σε μια διαδικασία που μπορούσε άνετα να ξεπεράσει τις 2 συνολικά ώρες. Και δεν αναφέρουμε καν την - κάθε άλλο παρά σπάνια - περίπτωση ακυρώσεων, λόγω κακοκαιρίας ή κάποιας απεργίας. Μόνο η τσίκνα από τα (λαχταριστά) σουβλάκια, που υπήρχαν αθρόα στα πέριξ, ήταν μία κάποια παρηγοριά, τουλάχιστον είχες κάτι να φας, να "στυλώσεις" ενόσω βίωνες μαρτύριο που θα έκανε ακόμα και τον Ιώβ, αυτή τη βιβλική φιγούρα υπόδειγμα υπομονής, να σπάσει...Κάποιος που περίμενε να ολοκληρωθεί το πέρα-δώθε, πιθανότατα το σκεφτόταν: "Μα καλά γιατί δεν φτιάχνουν μια γέφυρα; Είναι τόσο κοντά!". Όντως. Λίγο κάτω από 3 χιλιόμετρα είναι όλη κι όλη απόσταση. Το πρόβλημα δεν ήταν...