Οι παλαιότεροι Αμερικανοί έλεγαν ότι θυμόντουσαν ακριβώς πού ήταν και τι έκαναν τη μέρα που πυροβολήθηκε ο Κένεντι. Σε μένα αυτό συνέβη με τον Γκάλη. Ήταν 14 Ιουλίου 1992 και βρισκόμουν στο πίσω κάθισμα ενός ταξί στην οδό Μιχαλακοπούλου, στην Αθήνα όταν άκουσα ότι ο εμβληματικότερος παίκτης της ομάδας μας, αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, έφευγε από τον Άρη. Το σοκ ήταν τεράστιο. Τριανταριά χρόνια μετά η εικόνα της πλάτης του ταξιτζή με τα μούσια και το κοντομάνικο κόκκινο πουκάμισο δίπλα στο ραδιόφωνο της κονσόλας, που ανακοίνωνε τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, υπάρχει ακόμα ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Δείτε - Το... κιτρινόμαυρο story του Γιάννη Αντετοκούνμπο για τη νέα σελίδα που γυρνάει ο Άρης με τον Χσιάο Όντας ένας Αρειανός και φανατικός μπασκετόφιλος, που μεγάλωσε στη δεκαετία του '80 στη Θεσσαλονίκη, έζησα από κοντά τη γέννηση και την ακμή του φαινομένου που ονομάστηκε η Αυτοκρατορία του Άρη. Δεκατρία χρόνια καταιγιστικού...