Οι δύο ιστορίες φαινομενικά είναι ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά τις συνδέει το χάλι πουν ζούμε. Και ναι μεν η πρώτη έχει πλάκα και μόνο πλάκα, η δεύτερη αποτελεί τον προσδιορισμό της Ελλάδας, χωρίς την βολική ερμηνεία του πάλαι ποτέ Μωυσή - Μητσοτάκη για τις "χρόνιες παθογένειες". Είναι η Ελλάδα που θέλει ο Μητσοτάκης. Στα μαθητικά χρόνια της αθωότητας, αρχές της δεκαετίας του 1970, η δασκάλα μας στο σχολείο ( η κυρία Αναστασία Μαραγκού), μας είχε ζητήσει να πούμε τι φυτό θα ήθελε να καλλιεργήσει ο καθένας από εμάς, ώστε μετά από καιρό να μελετήσουμε πώς αναπτύσσεται. Παιδιά της υπαίθρου και της ελληνικής επαρχίας, γνωρίζαμε οι περισσότεροι τι θα σπείρουμε για να φυτρώσει γρήγορα. Έτσι οι περισσότεροι προτείναμε φακές, σιτάρι και φασόλια που φυτρώνουν γρήγορα και εύκολα. Όταν ήρθε η σειρά της Βούλας για να πει τι θα σπείρει στη δική της γλάστρα, είπε χωρίς καθυστέρηση: "εγώ κυρία θα σπείρω μια μακαρονιά να βγάλει μακαρόνια να τρώμε". Η...