Ο Χρήστος Σταθόπουλος αναλύει τον Γιάνικ Σίνερ με... ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και καταλήγει: αμαρτία να μην τον βλέπεις. Δεν είμαι ειδικός στο τένις. Να το πούμε από την αρχή αυτό. Δεν είμαι από αυτούς που... τα ξέρουν όλα και δεν το παίζω προπονητής του Στέφανου από τον καναπέ. Αλλά βλέπω τένις. Όταν μπορώ, κάθομαι και το βλέπω, από τότε που ο Μάκενρο (Μποργκ δεν πρόλαβα, μόνο άκουγα γι' αυτά που έχασα) έσπαγε τη ρακέτα για πλάκα και φώναζε στον διαιτητή πιο πολύ απ' ό,τι χτυπούσε το μπαλάκι. Είδα, λοιπόν, τον τελικό του Wimbledon, καθώς δε μιλάμε για... έναν τελικό, αλλά για παγκόσμιο event. Και δεν έγραψα επίτηδες αμέσως μετά. Ήθελα να κάτσει λίγο στο μυαλό μου. Ο λόγος είναι ότι ο Γιάνικ Σίνερ είναι από αυτούς τους παίκτες που ό,τι και να πεις, σου φαίνεται λίγο. Δεν κάνει σόου, δεν γκαρίζει, δεν "πανηγυρίζει". Παίζει, σε τελειώνει και φεύγει σαν να μην έγινε τίποτα. Μου μοιάζει με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη. Όχι στο σουλούπι...