Ρωμανός Λιούτας Θα ήταν εύκολο -αλλά πέρα για πέρα άδικο- να χαρακτηριστεί το έργο που συνυπογράφουν οι Γιάννης Αποσκίτης, Γιώργος Κατσής και Πάνος Παπαδόπουλος -και συνεπακόλουθα η παράσταση που σκηνοθετούν οι δύο τελευταίοι- μία "χαβαλεδιάρικη" παρωδία των "Δούλων" του Ζενέ. Θα ήταν εύκολο, μια που επί σκηνής επικρατεί πανδαιμόνιο και όλα τείνουν να τεντωθούν στο έπακρο: το χιουμοριστικό και το trash στοιχείο, η ωμότητα και η υπερβολή, η επαναληψιμότητα, ακόμη και οι ενδυματολογικές και σκηνογραφικές επιλογές που φιλτράρουν την αισθητική ταυτότητα του γαλλικού αστικού θεάτρου μέσα από το στοιχείο της ευτέλειας και του κιτς (σκηνικά του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, κοστούμια της Βενετίας Long). Ρωμανός Λιούτας Τολμώντας βέβαια μια "ιερόσυλη" διατύπωση, θα λέγαμε πως το έργο αναφοράς προσφέρει μια κατάλληλη πρώτη ύλη, παρά τη δραματικότητά του, καθώς ευνοεί τόσο την "queer" ματιά -εξάλλου γράφτηκε με την επιθυμία να ερμηνευτεί από άνδρες...