Ανάμεσα σε θρανία και καρέκλες, σε lockers και πίνακες -όχι τους μαυροπίνακες με την κιμωλία του παρελθόντος, αλλά τους λευκούς με τους μαρκαδόρους-, σε ένα σχολείο συνάντησα για πρώτη φορά τον Δημήτρη Πιατά. Η επιλογή του χώρου δεν ήταν τυχαία. Το ανοιχτό θεατράκι στο προαύλιο της Ελληνογαλλικής Σχολής Saint Paul στον Άλιμο, είναι εκεί όπου γίνονται οι πρόβες για τη θεατρική παράσταση με την οποία θα περιοδεύσει το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα, με έναν από τους σταθμούς της να είναι και το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το σχολικό περιβάλλον τού ταίριαζε απόλυτα. Ο Δημήτρης Πιατάς έχει τη ζωντάνια, την ανεμελιά, τον ενθουσιασμό, τη χαρά στο βλέμμα όταν μιλάει -μιλάει πολύ με ταχύτητα και ρυθμό- και το πλατύ χαμόγελο στα χείλη αυτού του τόσο χαρακτηριστικού προσώπου του, που μόνο με τη ζωηράδα ενός παιδιού θα μπορούσες να παρομοιάσεις την ενέργειά του - καθ' υπερβολή και τη στάση του απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Στα 74 του χρόνια...