Υπάρχουν άνθρωποι που, χωρίς να το καταλαβαίνουν από την αρχή, είναι φτιαγμένοι για το φως της σκηνής, σαν κάτι μέσα τους να τους οδηγεί εκεί, από μόνο του. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη, με ρίζες που φτάνουν ως την Κύπρο, μέσα σε μια οικογένεια που τραγουδούσε περισσότερο απ' όσο μιλούσε. Ο πατέρας γιατρός με αγάπη για τη μουσική, η μητέρα νοσηλεύτρια, το νοσοκομείο σχεδόν δεύτερο σπίτι. Κι όμως, από νωρίς το βλέμμα της καρφώθηκε στις ελληνικές ταινίες του Σαββάτου και στις πρώτες σπίθες μιας κρυφής, αθώας υποψίας, πως κάπου εκεί, σε κάποια άγνωστη σκηνή, την περίμενε η δική της αλήθεια. Με ένστικτο και φαντασία, χωρίς να τη συγκρατεί τίποτα, έστηνε αυτοσχέδια σκετσάκια στο σαλόνι με τα αδέρφια της. Συχνά στενοχωριόταν χωρίς λόγο, σαν να ήθελε να εξασκηθεί στον πόνο. Όχι γιατί είχε σκοτεινά βιώματα, αλλά γιατί ένιωθε την ανάγκη να 'ναι έτοιμη, όπως κάνει ένας σωστός καλλιτέχνης που κάνει πρόβες. Η τέχνη, όπως...