Βρισκόμαστε στην καρδιά της θεατρικής σεζόν. Τα θέατρα γεμίζουν ασφυκτικά, τα περισσότερα sold out πριν καν προλάβεις να πεις "πάμε;", και δεν πέφτει καρφίτσα ούτε στα φουαγιέ ούτε στα θεωρεία. Ο κόσμος συζητάει, διαφωνεί, ενθουσιάζεται, αλλά κυρίως νοιάζεται. Νοιάζεται για όσα βλέπει, για όσα τον συγκινούν πάνω στη σκηνή, για τις ιστορίες που τον κοιτάζουν στα μάτια. Υπάρχουν έργα που κουβαλούν μαζί τους μια εποχή, σχεδόν σαν άρωμα. Τ' ανοίγεις και ξεχύνονται μπροστά σου πρόσωπα, ήχοι, κοινωνικές εντάσεις, νοοτροπίες που μοιάζουν παλιές αλλά αναγνωρίζεις ακόμη το αποτύπωμά τους γύρω σου. "Η Κόμισσα της Φάμπρικας" είναι ακριβώς αυτό. Ένα έργο βαθιά ελληνικό, με τη γλύκα και την αψάδα της προδικτατορικής Αθήνας - εργοστάσια σε αναβρασμό, αυλές γεμάτες ζωή, καφενεία που λειτουργούν σαν πολιτικά κελιά, ζαχαροπλαστεία που παρηγορούν και τμήματα που θυμίζουν ότι πάντα κάποιος φυλάει την τάξη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Σινεμά | 23.11.2025 11:03 "Δεν...