Εσχάτως, στην εγχώρια θεατρική ζωή γίνεται πολύς λόγος για ηχητικά τοπία, καθώς και για ηχητική ή ακουστική δραματουργία, χωρίς, παρόλα αυτά, να έχει αποκρυσταλλωθεί σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και ως σκηνική πρακτική, το περιεχόμενο αυτών των τόσο πολύμορφων και διαρκώς προσαρμοζόμενων σε νέες συνθήκες εργαλείων. Προκρίνοντας τον πλέον διαδεδομένο όρο "ηχητικό τοπίο" ("soundscape"/"paysage sonore"), που επιχειρεί να αποτυπώσει τη συνάφεια μεταξύ ήχου και χώρου, διαπιστώνουμε, πολύ συχνά, μια σύγχυση στους κόλπους των δημιουργών σε σχέση με την πρόσληψη και την ερμηνεία του. Κατ'αρχάς, το ηχητικό τοπίο συνιστά ένα ευρύτατο πεδίο μελέτης των ήχων, εντός του οποίου η μουσική συνιστά μόνο ένα υποσύνολο. Ως εκ τούτου, κρίνεται εσφαλμένη η τακτική να προσδίδονται χαρακτηριστικά ηχητικού τοπίου σε συνθέσεις, ανεξάρτητα από το γεγονός εάν αυτές έχουν χαρακτήρα προγραμματικής μουσικής ή εάν, ακόμα, εμπεριέχουν ηχητικά εφέ. Επιπλέον, σε...