Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώ με ολοένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μια ξεχωριστή τάση στο ελληνικό θέατρο: τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις που ζωντανεύουν μορφές της λαϊκής και ρεμπέτικης μας παράδοσης. Η πιο πρόσφατη εμπειρία μου είναι η παράσταση "Τα πήρες όλα κι έφυγες- Η ζωή του Στράτου Διονυσίου", με τον Γιάννη Τσορτέκη και ζωντανή ορχήστρα, ενώ οι τρεις γιοι του Διονυσίου ερμηνεύουν τα τραγούδια του στο Παλλάς. Η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, λιτή και ειλικρινής, μας φανέρωσε έναν Διονυσίου αληθινό - όχι μυθοποιημένο, αλλά άνθρωπο της ζωής και του στίχου. Η συγκίνηση ήταν βαθιά, γιατί φώτισε το ουσιαστικό περιεχόμενο των τραγουδιών του: εξομολογήσεις της ψυχής και όχι απλή ψυχαγωγία. Αυτή η αυθεντικότητα είναι που έχω συναντήσει -και συναντώ όλο και πιο συχνά- σε αντίστοιχες θεατρικές αφηγήσεις την τελευταία δεκαπενταετία. Από τη συγκλονιστική "Σωτηρία με λένε" της Σοφίας Αδαμίδου με τη Λήδα Πρωτοψάλτη (2008), όπου η...