Λέμε "Oops!" απολογητικά. Λέμε "Oops!" υποκριτικά. Έκπληκτοι αναφωνούμε "Oops!" για ένα ατύχημα που προκαλέσαμε. Για κάτι που δήθεν δεν περιμέναμε να γίνει κατ' αυτόν τον τρόπο, ή να έχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Για μια μικρή αναποδιά, μια ατυχία, ή μια στραβοτιμονιά. Λέμε "Oops!" κι ανασηκώνουμε τους ώμους αδιάφορα. Είμαστε καρτούνς σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων, δεν έχουμε αισθήματα, δεν έχουμε σώμα, δεν κάνουμε σκέψεις, βάζουμε τρικλοποδιά το ένα στο άλλο, παίζουμε ξύλο, γελάμε μηχανικά, σκοτωνόμαστε και ξαναζωντανεύουμε, ξανά και ξανά. Είμαστε οι παράλογα βίαιοι ήρωες των μικρών ιστοριών του Ρώσου συγγραφέα Δανιήλ Χαρμς, που έζησε μέσα στο ζόφο της σταλινικής δεκαετίας του 1930. Είμαστε οι μπουρλέσκ κλόουν του αμερικανικού κινηματογράφου στα μαύρα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης του 1929. Φτιάχνουμε το δικό μας αβαν-γκαρντίστικο καμπαρέ του Μεσοπολέμου. Τα υλικά μας είναι ευτελή, η αισθητική μας DIY, οι μουσικές μας προηχογραφημένες.