Μια παράσταση "λειτουργία", μια επιμνημόσυνη δέηση όπου ο ηθοποιός-μύστης-ιερέας-κοσμοναύτης στο χρόνο, ενσαρκώνει τις μορφές στο έργο του Αισχύλου, σε μια κρύπτη, πλάι στον τάφο του Δαρείου. Στο αρχαίο αυτό κτίσμα, που λειτουργεί σαν μουσείο αλλά και σαν τόπος ιερός για τον ίδιο, η κρύπτη γίνεται ένας "πανάγιος τάφος" κι ακόμη ένας χώρος με ευρήματα κι εγκαταστάσεις μιας θεοτόκου Άτοσσας κι ενός μισού αγγέλου και προδρόμου, ενός αγγελιοφόρου που μας οδηγεί σε μια ακολουθία των παθών των Περσών. Μια τελετουργία που μοιάζει σαν μια ετήσια γιορτή κατάνυξης και μνήμης των παθών, της Άτης και της πτώσης, του πνιγμένου λυγμού, του θρήνου γι' αυτό που κάποτε ήταν οι Πέρσες, αλλά και του Ποιητή η επωδός: "Η ματωμένη γη στο θαλασσόβρεχτο νησί του Αίαντα για πάντα κράτησε αυτό που κάποτε ήταν οι Πέρσες". Ο ηθοποιός- ιερέας βιώνει την λειτουργία του, μοιράζεται με πάθος την αναβίωση των επεισοδίων μιας άλλης Μεγάλης Εβδομάδας, μιας κατάβασης...