©Elina_Giounanli Η ζωή ενός ζευγαριού αναστατώνεται, όταν ο σύζυγος (γιατρός στο επάγγελμα) προσφέρει στέγη σε μία νεαρή γυναίκα που βρίσκει λιπόθυμη κοντά στο σπίτι τους. Η φαινομενικά απλή υπόθεση του ολιγοπαιγμένου έργου του Βρετανού, Μάρτιν Κριμπ, κρύβει φυσικά πολλά περισσότερα, τα οποία αποσαφηνίζονται σταδιακά και αποκαλύπτουν ένα ενοχλητικό -και άκρως υπαινικτικό- έργο για την υπαρξιακή μοναξιά όπως και για τη βία, την εξουσία και την υποκρισία που διαβρώνουν τις σχέσεις. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου, όμως, δεν είναι το μυστήριο (σχετικά με την ταυτότητα της νεαρής γυναίκας, τη σχέση που τη συνδέει με τον άντρα, το λόγο που το ζευγάρι έχει εγκαταλείψει την πόλη) αλλά η γλώσσα, το λεκτικό ύφος του. Αν και οι συγγένειες με το θέατρο του Πίντερ είναι φανερές (πχ, στο θεματικό μοτίβο του ζευγαριού που αντιμετωπίζει μία έξωθεν ενοχλητική παρουσία), ο Κριμπ έχει τόσο δικό του στίγμα, ώστε στη Βρετανία χρησιμοποιούν τον όρο...