Αν το Μητσάκι των "Υπέροχων Πλασμάτων" μεγάλωνε, θα έμοιαζε στη "Linda" της Πενέλοπε Σκίνερ; Μάλλον όχι- κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Γιατί η Λίντα είναι η γυναίκα που πάλεψε, τα κατάφερε, αλλά κάπου στην πορεία έχασε το νήμα· η γυναίκα που κυνηγά την καριέρα, μα φοβάται τον χρόνο· που θέλει να αγαπά, αλλά δυσκολεύεται να ακούσει. Στη "Linda", η Μυρτώ Αλικάκη κοιτάζει κατάματα το γήρας, τη μητρότητα, την ενοχή και την αόρατη βία των στερεοτύπων. Και μέσα απ' αυτή την πορεία, ξανασυναντά τη σύγχρονη γυναίκα - την αιώνια γυναίκα - που μαθαίνει πως η ενσυναίσθηση, η τρυφερότητα και η αλήθεια είναι η μόνη αντίσταση. Μια συζήτηση για το πώς μεγαλώνουμε, πώς αγαπάμε, και πώς - αν είμαστε τυχεροί - βρίσκουμε ξανά τον εαυτό μας. © Πάτροκλος Σκαφίδας Μυρτώ, τι σε τράβηξε περισσότερο στο έργο "Linda" της Πενέλοπε Σκίνερ; Η θεματολογία του είναι για μένα πολύ ουσιαστική. Μιλά για το πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να μεγαλώνει, πόσα...