Ζουν ανάμεσά μας. Κυκλοφορούν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια τις ημέρες και τις νύχτες. Στο κέντρο, τις γειτονιές και τις συνοικίες της Θεσσαλονίκης -προφανώς και των άλλων πόλεων του πλανήτη, αλλά εμείς τώρα αναφερόμαστε στη Θεσσαλονίκη. Είναι εργαζόμενοι, βιοπαλαιστές με όλη τη σημασία και την κυριολεξία της λέξης ή απλώς ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Ήσυχες, αόρατες σκιές. Ήσυχες επειδή πράγματι δεν τους ακούς πολύ πολύ, σχεδόν ποτέ. Αόρατες επειδή οι περισσότεροι δεν τους βλέπουμε, ακόμη και όταν τους κοιτάζουμε. Και σκιές, επειδή και οι ίδιοι κινούνται προσεκτικά, τις περισσότερες φορές διστακτικά. Σα να μη θέλουν να ενοχλήσουν. Σαν να αισθάνονται τύψεις που υπάρχουν. Ή ίσως -μερικές φορές- νιώθουν την ανάγκη να κρυφτούν σαν παράνομοι, ενώ δεν είναι. Ίσως πάλι να θέλουν την ησυχία τους, όπως τουλάχιστον την εννοούν οι ίδιοι. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ήσυχων αόρατων ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη, αλλά τρεις είναι από τις πιο...