Γράφει η Ελένη Σδράλη, Μέλος Κ.Ε Νέας Αριστεράς Η Κρήτη ασφυκτιά κάτω από το βάρος της αδιαφορίας. Πρόσφυγες και μετανάστες φτάνουν στα παράλιά της, κυνηγημένοι από πολέμους, φτώχεια και καταστροφές, με τα μάτια γεμάτα ελπίδα αλλά και φόβο. Αντί να βρουν ανθρωπιά και ανοιχτές αγκαλιές, συναντούν κλειστές πόρτες και δομές υπερφορτωμένες, όπου στοιβάζονται σε χώρους που δεν θυμίζουν συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν απαντά με αλληλεγγύη, αλλά υψώνει τείχη αποκλεισμού και φτιάχνει κλειστά κέντρα - δομές που δεν επιλύουν το πρόβλημα, αλλά το βαθαίνουν, τροφοδοτώντας το διχασμό. Οι φωνές διαμαρτυρίας δυναμώνουν, η οργή φουντώνει και η κοινωνία χωρίζεται σε κομμάτια. Αυτή η πολιτική δεν είναι διαχείριση κρίσης. Είναι καταδίκη στη μοιρολατρία και στην απώλεια της κοινωνικής μας συνοχής. Ο υπουργός Μετανάστευσης, Θανάσης Πλεύρης, με την πρόσφατη τροπολογία του, εγκαταλείπει ανθρώπους στην αβεβαιότητα. Παγώνει για τρεις...