Την Πέμπτη το βράδυ τη συνάντησα. Πρωί Σαββάτου, την σκεπτόμουν από την ώρα που ξύπνησα. Έχτιζα νοερά τον πρόλογο, την εισαγωγή του παρόντος ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Από μνήμης. Ακόμη δεν έχω ακούσει την ηχητική καταγραφή. Τώρα θα το κάνω. Δεν ήθελα. Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω ενστικτωδώς. Σκεφτόμουν όχι μόνο όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη και μετά που το ξενυχτήσαμε. ("Τι ώρα είναι;" με ρώτησε κάποια στιγμή. "02:17" απάντησα. "Τέλεια, ούτε καν 02:20" είπε και άναψε τσιγάρο). Σκεφτόμουν το όλον. Καιρό είχα να συναντήσω μια τέτοιου είδους γυναίκα. Μια πρωταγωνίστρια. Η Κική Λαζόγκα είναι σκηνοθέτης. Από τις πρώτες Ελληνίδες, ειδικά αυτές που ασχολήθηκαν με το ντοκιμαντέρ. Τη ζωή της την έζησε κινηματογραφικά. Δεν τη σκηνοθέτησε όμως, πρωταγωνίστησε. Ναι, έτσι νομίζω. Αφέθηκε στη ροή, στους έρωτες, την τέχνη, στους ανθρώπους, στην ίδια. Νομίζω ότι είναι από τους ανθρώπους που γεννιούνται πρωταγωνιστές. Άλλωστε, παρά λίγο, να γινόταν...