Του Μόσχου Λαγκουβάρδου "Κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι". (Να χαιρόμαστε όταν μετέχουμε με τα παθήματά μας, στα παθήματα του Χριστού). Δυο πράγματα δεν μπορούσα ποτέ ούτε να τα σκεφτώ, την απώλεια των αγαπημένων και το "ποτέ πιά". Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν θα ξαναδώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα που φεύγουν από κοντά μου για πάντα. Σαν άνθρωπος ήμουν ένας υπερευαίσιθητος. Κάποτε έγραψα ένα μικρό δοκίμιο για έναν υπερευαίσθητο ποιητή, τον Τάκη Βαρβιτσιώτη, που του άρεσε γιατί σ' αυτό ανέφερα και άλλους υπερευαίσθητους ποιητές, όπως τον Γεώργιο Βιζυηνό, τον Τζώρτζ Ρόντεμπαχ, τον Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, τον Λόρκα κ..ά. και του άρεσε τόσο πολύ, ώστε το περιέλαβε στον τόμο, που γράφτηκε για τη ζωή και το έργο του. Ο Βιζυηνός έγραψε τους στίχους αυτούς: "Από τότε που θρηνώ,/ το ξανθό και γαλανό/ και ουράνιο φως μου/ μετεβλήθη εντός μου/ κι ο ρυθμός του κόσμου." Σε μένα η υπερευαισθησία είχε σωματικό υπόβαθρο γι' αυτό υποβλήθηκα σε...