Αυτοκίνητα υπήρχαν, αλλά ήταν ελάχιστα και οι πιο ευκατάστατοι χρησιμοποιούσαν άμαξες. Οι δρόμοι όμως ήταν σε κακά χάλια (στην καλύτερη περίπτωση σκυρόστρωτοι). Ο παλιός δημοσιογράφος Κώστας Περραιβός είχε μια φράση κλισέ για τους δρόμους της Λάρισας αυτής της περιόδου, "κονισαλέοι και λασποβριθείς", δηλ. γεμάτοι σκόνη (το καλοκαίρι) και λάσπη (τον χειμώνα). Παρ' όλα αυτά οι απλοί Λαρισαίοι περπατούσαν καθημερινά μεγάλες αποστάσεις, όχι μόνο για τις καθημερινές τους ασχολίες, αλλά και για τους περιπάτους, οι οποίοι ξεκούραζαν τους εργαζόμενους από τον μόχθο της ημέρας. Ακόμη περισσότερο, αρκετοί ήθελαν να βρεθούν μακριά από τα καφενεία και με παρέες ολιγάριθμων ατόμων κατευθύνονταν σε εξοχικά σημεία της πόλης όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Ένας από τους πλέον δημοφιλείς περιπάτους για τους Λαρισαίους ήταν η πορεία προς την περιοχή του Αλκαζάρ. Ησυχία, πράσινο, καθαρός αέρας συνόδευε τους περιπατητές. Και όταν η κόπωση δυσκόλευε τη...