Όλη η ζωή του Μάνου Σηφάκη είναι ένα "ντόμινο συμπτώσεων και συγκυριών". Έτσι λέει εκείνος. Και ευφυίας, ταλέντου, μεγάλης προσπάθειας, θράσους και πείσματος θα συμπληρώσω εγώ. Δεν διαφωνεί, δεν επιμένω. Γιατί έχουν όντως κάτι το κινηματογραφικό οι συμπτώσεις... Είμαι και η ίδια επιρρεπής στη γοητεία τους. Και εμείς, έτσι γνωριστήκαμε. Από ένα ξαφνικό μπουρίνι μια Παρασκευή βράδυ πριν από τρεις εβδομάδες. Για να προφυλαχτούμε μπήκαμε με διαφορά λεπτών σε ένα μπαρ της πόλης μέχρι να περάσει η νεροποντή. Και εγένετο η συνάντηση τότε και η συνέντευξη τώρα. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, η συνέντευξη στην πραγματικότητα σκιαγραφήθηκε εκείνο το βράδυ. Μια φράση του στα δέκα πρώτα λεπτά ήταν περισσότερο χρήσιμη για μένα από το πάνω από τρεις ώρες ηχητικό της συζήτησής μας που έγινε στα γραφεία της εταιρίας στη Λάρισα. Δυο λέξεις ήταν, αλλά ήταν αρκετές. "Πως θέλεις να ξεκινήσουμε" με ρώτησε όταν συναντηθήκαμε επίσημα για την παρούσα...