Ένας ελληνικός κήπος ή ένα αστικό λιβάδι, στο κέντρο μιας πόλης, χωρίς ατελείωτους υδροβόρους χλοοτάπητες αλλά με γκορτσιές, κρανιές, σαμπούκο, άγρια λεβάντα, σπαθόχορτο και άγριες τριανταφυλλιές, είναι το μοντέλο που οραματίζονται τα τελευταία χρόνια για τον αστικό σχεδιασμό πολλοί άνθρωποι από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Το μοντέλο αυτό συνιστά, ταυτόχρονα, ευρωπαϊκή νόρμα και παγκόσμια τάση, με στόχο την εφαρμογή, στο εσωτερικό των πόλεων, φιλοπεριβαλλοντικών λύσεων που βασίζονται στη φύση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα φυτά της τοπικής χλωρίδας προσελκύουν πεταλούδες, μέλισσες, έντομα, πουλιά και άλλους φυσικούς επικονιαστές, η διατήρηση των εγχώριων ειδών ενισχύει την αστική ανθεκτικότητα, οι απαιτήσεις σε πόρους, νερό, λιπάσματα και φάρμακα ελαχιστοποιούνται και οι κάτοικοι βιώνουν μια ευεργετική εμπειρία επαφής με το φυσικό περιβάλλον. "Ξενοδόχοι, αλλά και δήμαρχοι, μας ζητούν να ελληνοποιήσουμε τη χλωρίδα των υποδομών και...