Στον Τύρναβο, έξω από τη Λάρισα, λίγα μόλις μέτρα από τον ποταμό Τιταρήσιο, υπήρχε κάποτε ένα παλάτι που αν δεν ήξερες πού βρίσκεσαι, θα ορκιζόσουν ότι βρισκόσουν στα περίχωρα του Παρισιού. Δεν ήταν φαντασία· ήταν το σαράι του Βελή Πασά, γιου του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Ένα οθωμανικό ανάκτορο, χτισμένο με τέτοια χάρη και ευρωπαϊκή φινέτσα, που έμοιαζε βγαλμένο από τις Βερσαλλίες. Το κεντρικό του κτίριο ήταν τριώροφο και θεαματικό. Όχι με τρούλους και αραβουργήματα, αλλά με συμμετρικά ανοίγματα, γαλλικές γραμμές και μια "νέα τεκτονική" που έκανε τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες να τα χάνουν. Ένα ελληνικό μάτι της εποχής έγραφε πως ήταν "ωραίον κατά τον ευρωπαϊκόν τρόπον" και διέφερε από όλα τα υπόλοιπα οθωμανικά κτίσματα που είχαν στηθεί ως τότε στα Βαλκάνια. Το σαράι ήταν διπλό: η μία πλευρά είχε την αναμενόμενη ανατολίτικη αισθητική με πτέρυγες χαμηλές, εσωτερικές αυλές και ξύλινα χαγιάτια. Η άλλη όμως ήταν κάτι εντελώς άλλο. Ένα μνημείο...