Γράφει η Ζωή Ντούφα Σήμερα, η οικογένεια μου πήγε στο οστεοφυλάκιο να ανάψει ένα κερί στη γιαγιά μου. Η οστεοθήκη της έλειπε. Μαζί με των γονιών της και άλλων συγγενών. Κανείς δεν μας ειδοποίησε, κανείς δεν μας εξήγησε, κανείς δεν μας ενημέρωσε. Έτσι, η μητέρα μου- μια γυναίκα ιδιαίτερα ευάλωτη- βίωσε τη σύληση της μνήμης της δικής της μητέρας. Και της υπόλοιπης οικογένειας. Ενώ οι υπόλοιποι βιώναμε την προσβολή της αξιοπρέπειας της.. Αυτό που συνέβη, δεν είναι απλώς πράξη αμέλειας. Δεν είναι ούτε "απλώς" παράβαση άρθρων της ποινικής δικονομίας από τους υπαίτιους του συμβάντος. Είναι επίθεση στην ίδια την έννοια της φροντίδας, της συνέχειας, του σεβασμού προς τον (ευάλωτο και μη) άνθρωπο. Είναι μια -εντελώς αχρείαστη για τις κοινωνίες που κατανοούν τι σημαίνει σεβασμός-υπενθύμιση για όσους ξεχνούν πως η αξιοπρέπεια ξεκινά, εκεί που αναγνωρίζουμε τον πόνο του άλλου. Η ευαλωτότητα ως ανθρώπινη συνθήκη (και ως καθρέφτης) Όπως αναφέρει η...