Γράφει ο Σωτήρης Παστάκας Ο άντρας άνοιξε την μπαλκονόπορτα. Η θάλασσα ήταν εκεί, ήσυχη. Δεν είχε φωνές πια. Ο ήλιος είχε πέσει και οι τελευταίοι παραθεριστές είχαν φύγει. Το πάρκινγκ ήταν άδειο. Μόνο λίγα χαρτιά πετούσαν κάτω απ' τον αέρα. Την Παρασκευή είχαν έρθει οι μισοί. Το Σάββατο οι υπόλοιποι. Τη Δευτέρα κανείς. Έφυγαν όλοι μαζί, σαν κοπάδι Κυριακή βράδυ. Βρουμ βρουμ, οι μηχανές, οι πόρτες που έκλειναν, τα GPS που έδειχναν επιστροφή. Έμεινε πίσω μόνος. Ήξερε το μέρος. Είχε δουλέψει παλιά εκεί, σεζόν. Τώρα απλώς έμενε. Δεν είχε λόγο να φύγει. Ο αέρας ήταν καθαρός. Η αλμύρα γέμιζε τους πνεύμονες. Κάθε αναπνοή ήταν βαριά. Γεμάτη. Το φως του φεγγαριού έπεφτε πάνω του, ρίχνοντας τη σκιά του μακριά, σαν ένα δέντρο που είχε μείνει μόνο του. Σκεφτόταν το καλοκαίρι που είχε τελειώσει. Τόσα και τόσα καλοκαίρια. Τους ανθρώπους που είχαν φύγει. Όλα τα βρουμ βρουμ που είχαν σβήσει.Ο Σωτήρης Παστάκας Κάθισε στο πεζούλι με ένα κουτάκι μπίρας.