Διαβάζει ο Κων/νος Οικονόμου Ένα πρωτότυπο διήγημα του Α. Παπαδιαμάντη θα αναδείξουμε σήμερα, με το κείμενό του αλλά και σε μορφή ηχοβιβλίου. Το έργο γράφτηκε το 1900 αλλά δημοσιεύθηκε μετά το θάνατο του αγίου των Γραμμάτων [1911]. Καλή ανάγνωση ή ακρόαση! Πόσον καλά εταιριάζαμεν, εγώ καί η πτωχή εξαδέλφη μου Μαχούλα, συγγενής μου τού ογδόου βαθμού! Αυστηρώς εάν κρίνω τόν εαυτόν μου, ευρίσκω ότι δέν ήμην άξιος τής εμπιστοσύνης τήν οποίαν εις εμέ εδείκνυε. Μού διηγείτο τούς πόνους της, τά βάσανα καί τούς καημούς της. Μού έλεγεν ότι αυτή δέν επεθύμει ποτέ νά υπανδρευθή, αλλ᾽ οι γονείς της τήν είχαν υπανδρεύσει. Θά επροτιμούσε νά εγίνετο καλόγρια. Αλλά τώρα είχε κόρας εν ώρα γάμου καί υιούς καί ήτο σχεδόν πεντηκοντούτις. Τήν εσπέραν τής Παρασκευής, 25 Σεπτεμβρίου, ωδεύομεν ομού ανά τήν αμπελόφυτον πεδιάδα, απερχόμενοι εις τόν ναίσκον τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου, μετόχιον τού ιερού Κοινοβίου τού Ευαγγελισμού. Ετελείτο εκεί μικρά...